Πάσχα στις πυραμίδες ! Λεωνίδου και Κολωνού γωνία στο Μεταξουργείο.

Πυραμίδες είναι το όνομα του καφενείου μας.

Σήμερα το μεσημέρι είμαι καλεσμένος σε γιορτινό τραπέζι  στο καφενείο που πίνω τσάι και ναργιλέ. Με κάλεσαν οι φίλοι μου από το καφενείο. Μου είπαν πως με θεωρούν δικό τους άνθρωπο και πως θα ήθελαν να φάμε μαζί. Είναι  παράξενη  η σχέση με αυτούς τους ανθρώπους . Χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα καταλαβαινόμαστε και αισθανόμαστε φίλοι χωρίς να ξέρει τίποτα ο ένας για τον άλλο.

 Ξέρουν πως μ αρέσει το περιβάλλον και η επαφή μαζί τους.

 Έχω (συνήθως) το δικό μου τραπέζι που μπορώ να κάτσω για να γράψω και να πιώ το τσάι μου . Πολλά από τα κείμενα που έχουν δημοσιευτεί στο antilogos.15  είναι γραμμένα σε αυτό το τραπεζάκι. Ένα παράξενο πράγμα.  Όταν κάθομαι σε αυτό το τραπεζάκι δεν με ενοχλούν ούτε οι φωνές , ούτε η φασαρία του δρόμου , ούτε το κρύο που υπάρχει στον χώρο τον χειμώνα. Μπορώ και συγκεντρώνομαι μια χαρά. 

 Οι άνθρωποι σε αυτό το καφενείο παίζουν ένα παιχνίδι με πλακίδια (ντόμινο), σκάκι και τάβλι.

 Η γειτονιά είναι ακραία υποβαθμισμένη. Είναι γεμάτη από μισογκρεμισμένα παλιά σπίτια που βρωμούν, δυστυχισμένους ναρκομανείς που σέρνονται στα βρώμικα πεζοδρόμια και μπουρδέλα .  Έχει όμως μια παράξενη γοητεία αυτή η γειτονιά και με τραβάει. Ο παππούς μου ο Παναγιώτης  είχε  ένα σπίτι στο Μεταξουργείο που φιλοξενούσε και φοιτητές από την Λήμνο. Ανάμεσα σε αυτούς είχε περάσει και ο Ηλίας Ηλιού και ο Νίκος ο Παξιμαδάς ο μετέπειτα δήμαρχος Πετρούπολης. Ίσως να με τραβάει το πνεύμα του παππού λοιπόν .

 Ίσως να κατάγομαι και εγώ από την Αίγυπτο όπως μου αποκάλυψε  πρόσφατα και μια πρώτη μου ξαδέρφη. Ίσως να μην καταλάβω ποτέ τι είναι αυτό που με τραβάει σε αυτήν την γειτονιά και σε αυτό το καφενείο. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως μ αρέσει και πως οι φίλοι μου εκεί με τίμησαν με το να με καλέσουν να φάμε μαζί αυτήν την γιορτινή μέρα.

 Καλό Πάσχα σε όλους. 

Θωμάς του Εμμανουήλ Μπιζάς